Myślałam, że

już nie wróci .. a jednak myliłam się.
Po raz kolejny byłam dziś bliska płaczu , załamania i licho wie czego jeszcze.
Mam do siebie o wszystko pretensje. Nie jestem w stanie opanować nerwów przy dziewczynach . Wkurzają mnie drobiazgi . Czasami mam wrażenie , że wariuję i dłużej już nie dam rady ciągnąć tego wszystkiego.
Cholera mnie bierze, kiedy mówię do Starszej a ona nie reaguje. Ja się nakręcam , ona też i powstaje błędne koło . Kończy się wszystko kłótnią .
Nigdy nie byłam idealna ,  ani jako człowiek  ani jako matka . Ale , kiedy patrzę na to wszystko z boku , mam wrażenie , że poniosłam sromotną klęskę na polu wychowawczym. 
Wszystko wokół mnie przerasta . Nie mam siły pchać tego sama , już brak mi energii na to .
Staram się być spokojna , ale nie wytrzymuję i wybucham. 
Nie wiem , jak długo dam radę . Obawiam się , że po prostu mogę dziewczynom wyrządzić krzywdę i nie chodzi tu o fizyczną , ale psychiczną krzywdę . Nie chcę ,żeby w dorosłym życiu miały do mnie pretensje o dzieciństwo jakie im zgotowałam  . I tak pewnie będą miały , bez tego się nie obejdzie , ale nie chcę , żeby mnie znienawidziły .
I tak są już pokrzywdzone , bo nie mają ojca.
Chcę żyć normalnie , mogę ? Dlaczego do jasnej nie mogę ? Nie chcę żyć tak jak teraz . Po prostu nie chcę !